விதி

 

எந்தக் குழந்தையும்

தெரிந்து வைத்திருப்பதில்லை

எத்தனையாவது தடவை ஊதும்போது

தன் பலூன் வெடிக்கும் என்பதை.

எஸ்.நளீம் 

இருள் ஒதுங்கும் மூலை

அடுப்புப் பூனைபோல்
தன் உடல் சுருட்டி
உன் குடிசை மூலை பார்த்துத்தான்
இருள் ஒதுங்கும்
இத்திக்கில் உதிக்கின்ற சூரியர்கள் போய்
மேற்குக் கடலில் கவிழும் படு சுயநலமாய்
விடுதலை வேண்டி
கிழக்கு மீளும்
உனக்கு மீட்சி....
அவர்கள் உனைக் கொளுத்தும் ஒளியிலேனும்
உன் சுயம் காண்
தேர்தல்கள் தோறும்
நிறம் பூசிக் கொண்ட
உன் சின்ன விரலிடம் வெட்கம் கொள்
வாக்களிக்க நீ பிரஜை
வரி செலுத்த நீ பிரஜை
இங்கே வாழ மட்டும் நீ யார்...?

எழுத்தாய் உதிரும் நாம்

மனதில் அடைகாத்து
உயிர்த்தெழுந்து பறக்கும்
அக்கவிதையிலிருந்து
தன்னை விடுவித்து வீழ்கிறது
இறகுகள் - அது நான்
மிக மென்மையாய் காற்றிலசைந்து
அது உன் கைக்கெட்டியதா
உதிரி எழுத்தாய்
என்னைத்தான்
உதிர்த்துக்கொண்டுமிருக்கிறேன்
கண்டுகொண்டாயா
உன் பெயரில் என் எத்தனை எழுத்துக்கள்
இப்படியாய் நம்மைக் கலைத்துப்போடும்
அழகு இலட்சணங்களிலிருந்துதான்
நம்மைநாம் வரைந்தாக வேண்டும்
திக்குத்தெரியாத இடத்தில் நீ
நான் எங்கே
ஒரு மலர்ச் செண்டு வாழ்த்து அட்டை
காகிதமாகவேனும்
இல்லையேல்
ஒரு ஈமெயிலாகவேனும் வருவாயா
என் முகவரிக்கு
காத்திருக்கிறேன்
நான் எழுதி முடிக்கவேண்டும் நம்மை

அலகு தீட்டி சுள்ளி முறித்து

காட்டில் வாழ்ந்த பழக்கமில்லை
காக்கை என்று கழித்தாயோ
முற்றம் வந்து குறிசொல்லி
ஒட்டி வாழ்ந்த உறவுக்காரன்
மரக்கிளையில் அலகு தீட்டி
சுள்ளி முறித்துப் பறக்கும்
ஒரு காக்கையின் கனவுமில்லா அற்பன் நீ
நான் என்ன குறைந்த்தவனா
உற்றுப் பார்க்கும் கண்கண்டு
கூடு காத்து குழந்தை காத்து
போராடி வாழ்பவன்தான்
புயல் காற்றில் பேயாடி
பாதகன் நீ பிய்த்தெறிந்த கூட்டுக் குடும்பம்
வீதியிலே வெட்டையிலே
புத்தளத்துப் புழுதியிலே
அகதியென அரவணைக்க யாருமில்லை
கொவ்வைப் பழ வாய் விரித்து
உம்மா என்னும் என் குஞ்சு பொன் குஞ்சு
காற்றாடி களைப்படையும்
களைபடையா இறக்கையாலே
சுழன்றாடி காத்திருக்கேன்
மிருகம் நீ
உன் நெஞ்சில் காதலில்லை கவிதை இல்லை
வாழ்வோரை வாழவிட
ஈவு இரக்கமில்லை
உன்னையும் கொல்லுமது
ஒரு போதும் துப்பாக்கி துணையாகா

( விபவி முதல் பரிசு -2006)

மூன்றாமவனின் புலம்பல்

சொல்லுங்கள்
பூர்வீக மண்ணை விட்டும்
பிரிந்து போகிறேன்
சொல்லுங்கள்
இறந்து போகவும் சம்மதம்
சுட்டுக் கொல்லவேண்டுமா
சொல்லுங்கள்
பள்ளி வாசலில் வந்து
வசதியாய் வரிசையில் நிக்கிறேன்
வெட்ட வேண்டுமா
வாளை நீட்டுங்கள்
வந்து வீள்கிறேன்
ஒரு முறை கொன்று
ஆத்திரம் அட்ங்கவில்லையா?
அப்படியானால்
இறைவனை வேண்டி
மீண்டு மீண்டும் என்னை
உயிர்த்துத் தருகிறேன்
மேல மேலக் கொல்லுங்கள்
இசைந்து தருகிறேன்
உங்கள் பங்கர்களின் மண்சாக்காய்
என்னை அடுக்குங்கள்
மொட்டார் குண்டுகளுக்கு
என் மூழை சிதறட்டும்
சீலைத் துண்டாய்
சொர்ந்த்து கிடக்கிறேன்
என்னை எடுத்து
உன்கள் துப்பாக்கிகளைத்
துடைத்துக் கொள்ளுங்கள்
எப்படி வேண்டுமானாலும்
என்னைக் கொல்லுங்கள்
அதற்குமுன் சொல்லுங்கள்
நண்பர்களே
நீங்கள் நாடு கேட்கிறீர்கள்
அதனால்
நீங்கள் நாடு காக்கிறீர்கள்
ஆனால்...
நான் என்ன கேட்டேன்?
இறக்கவும்... இழக்கவும்...

குரைக்க ஒரு நாய் வேண்டும்

நாய் என்றால்
அது குரைக்க வேண்டும்
கடிப்பது இரெண்டாம் பட்சமே

கடிக்காததும் நாய்தான் - ஆனால்
குரைக்காதது நாயாகாது

கடிப்பது பாசிசம்
குரைப்பது ஜனநாயகம்
பல நாய்கள் கடித்த்துச் சாதிக்காததை
குரைத்தே சாதித்திருக்கின்றன

குரைக்க ஒரு நாய் வேண்டும்
எங்கள் நாய்களால்
குரைக்கவும் முடியவில்லை
கடிக்கவும் முடியவில்லை

குரைக்கின்ற
மற்ற நாய் களையும் விரட்டிவிட்டு
ஊர் நாய் என்பதையே
தகுதியாய்க் கொண்டு
இந்த இயலா நாய்களையே
வாசலில் கட்டினோம்

பாவம்
அது என்ன செய்யும்
நண்பன் வந்தாலும், எதிரி வந்தாலும்
நாய்க்குரிய பண்பில்
வாலை மட்டும் ஆட்டுது

( கடைசிச் சொட்டு உசிரில் ...2000 )

உயிரில் ஒட்டு வைத்து

சிரித்தால் எனக்கு மோட்சம்
பார்த்தால் பாக்கியம்
தொட்டால் உயிர்ப்பு
விட்டால் மரணம்
மழையாக நனையலாம்
உன் எச்சிலிலேயே
பனித்துளியாய் பருகலாம்
உன் வியர்வைத் தூறல்களையே
எப்படி வந்தது
முற்றத்து ரோஜாக்களிலேயே
உனது முகம்
மல்லிகைகளிNயே உனது மணம்
பௌர்ணமி நிலவில் உனது நிறம்
மனப்பூ சில்லிடும்
வாயால் உதிரும் வார்த்தை கேட்டு
புத்துயிர்க்கும் அங்கமெல்லாம்
உன் விரல் பட்டு
நீ செல்கின்ற காலடிகள்
மனசுக்குள் மையித்து ஊர்வலம்
திரும்பி வருகையிலே திருமணஊர்வலம்
உன் பல்குத்தும் குச்சியாகவோ
வாய் கழுவும் நீராவோ ஆகிறேன்
தந்த முத்தக் கடனுக்காக
சமையலறைக் கையுறையாகவோ
நகம் வெட்டியாகவோ ஆகிறேன்
சுட்டுவிரல் தேனை
சுவைக்கத் தந்த கடனுக்காக
பாதத்துக்கு செருப்பாகிறேன்
உடுத்திக் கொள்ள சேலையாகிறே;ன்
ஈன்ற கடனுக்காக
உயிரில் ஒட்டு வைத்து
என் உயிரை விளைவித்தவளே
தாய்க்குத் தாயாய்
கருவறையில் உனைச்சுமக்காமல்
எப்படித் தாயே என் கடன் தீரும்?

எஸ்.நளீம்- இலங்கை

சுமையா

நடு நிசியில்
உன் கூடு கலைந்தது
உன் எதிர் வினையால்
மனசு படபடக்க
தூரத்தே உன் குரல்
தேய்ந்தழிpந்தது வெள்ளாப்பில்
உன் இறப்புக்கு சாட்சியாய்
இரத்தமும் இறகும் கிடந்தது.
எஸ்.நளீம் இலங்கை

எழுந்து நிற்கும் நீராலானவள்

பாதவேர் பற்ற மண்ணின் ஊற்றாகி
வான்நோக்கி அசைந்தோடும்
பச்சை நதி யாரம்மா
சாமரச் சுவாசம்
காற்றில்
கலக்கும் அமிர்தம்
உன் தாவணி உருவி
இரா இருட்டில்
மீன் பிடிக்கும் வெளவால்
உனக்குள் கடல் பொங்கி அழாதே
அது பாலாகி தேனாகி மதுவாகி
உனை மொய்க்கும் ஊர்ப்பறவை
வேலியிட யாருண்டு
செக்கச் சிவந்த பூ தாம்;பூல வாய்
உன்னில் மிதக்க
எழுந்து நிற்கும் நீராலானவளே
உன்னிலும் அலை எழுப்பும்
காற்று.

எஸ். நளீம், இலங்கை

உன் மகுடி நாதம்

என்னில் சொரிய உன்னில்
எப்படி உற்பத்திக்க்pறாய்
இப்படிப் பெரிதாய் அன்பை
மயங்கி உன் மகுடிக்கு முன்னால்
கைகட்டி நிற்கிறேன்
தவளைகள் தலையிலேறிக் குதிக்க
எலிகளும் எள்ளி நகைக்கின்ற கேவலம்
கரப்பான்களும் என் மீது
சிறுநீர் கழிக்கின்ற துயரம்
கழுகுகளிடமிருந்து தப்பிப்பிழைக்க
வேண்டும்தான்
அதற்காக
இந்த அற்பங்களிடம்
என்னால் தலை வணங்க முடியாது
நான் ஆனவளே
சற்று நிறுத்து உன் மகுடி நாதத்தை
நான் நல்ல பாம்பென்று
நிரூபித்து வருகிறேன்.

எஸ்.நளீம் - இலங்கை

நார் நாராய் மழைத் தூறல் ஓலை முனையில் எறும்பூர்ந்து

மங்கிய இருளில் மூழ்கி
குப்பி விளக்கின் செம்மஞ்சள் கவிகிறது.
அறைச்சுவரில் பேய்வெயில்
முகத்தில் குந்தி சிறகாட்டும்
சிறு வண்ணாத்தி
இமைகள் பார்த்தே இருக்கிறாய்
சுடு சுவாசக் காற்று
இரவுத் தென்றல் கதகதக்கும் ஸ்பரிசம்
நெற்றி முடி ஊஞ்சல்போல
நார் நாராய் மழைத் தூறல்
ஓலை முனையில் எறும்பூர்ந்து
குண்டு விழுந்து வெடித்துச் சிதறி
களிமண் தரையெல்லாம்
தொப்புள் குழிகள்
பூத்துமடியா
தழும்பும் இரு மழைக் குமிழி
கருங் கூந்தல் கலைந்து வீழ்ந்து
இடையில் நீர் அருவி
அழகையெல்லாம் மேய்ந்தலைந்து
விறைப்பேறி மனம்
வயிற்றுக் கடலோடா
இடுங்கித் தாண்ட காகிதக் கப்பல்
நீர் நிறைந்து மிதக்கக் கூடும்
எனைக் கவரும் கவிதை ஒன்றை
இன்றிரவில் நான் எழுதக்கூடும்
அது
கைபொத்திக் கால்உதைத்து
எனைப் பார்த்து சிரிக்கக்கூடும்

எஸ்.நளீம் - இலங்கை

ஓவியப் பட்சி

சொண்டு வெடித்து துடிக்கிறது
மன நீர்க்கோப்பைக்குள்
கால் நூற்றாண்டுக் கனவுலகின்
கருவுருவை
இறக்கிவைக்க முடியாதா
நிறைமாத கர்ப்பிணி நான்
பிரயத்தனம் திரட்டி
வியர்வையுடன் வர்ணம் சிந்த
பன்னீர் குடம் உடைத்து
ரத்தத்தில் கலந்த்திட்டு
தூரிகை தொட்டெடுத்து
விரல் வழியால் பிரசவிக்க
தலை நீட்டி லாவகமாய்
முக்கித்தக்கி வெளியாகி
மூச்சின்றிப் படுத்திட்டு
தொப்புள் கொடியறுத்து,
நீர் தெளித்து, முகம் துடைத்து
ஓய்வளித்தேன்
ஆகா...
உயிர்வரைந்த ஓவியமே
உயிர்கொண்டு சிலிப்பிற்று
ஒதுங்கி நின்று இரசித்திருந்தேன்
குறுகுறுத்த பார்வையாலே
எனைக் கண்டு சிரித்திட்டு
மழை வந்தால் நனையாதா
வெயில் என்றால் வியர்க்காதா
வரைபடத்தை விரித்து வைத்து
கூனியில் கயிரிழுத்து
கூடொன்று வரையலானேன்
கூடு முடியுமுன்
என் குருவி பறந்திட்டு

இருள் ஒதுங்கும் மூலை

அடுப்புப் பூனைபோல்
தன் உடல் சுரட்டி
உன் குடிசை மூலை பார்த்துத்தான்
இருள் ஒதுங்கும்
இத்திக்கில் உதிக்கின்ற சூரியர்கள் போய்
மேற்குக் கடலில் கவிழும் படு சுயநலமாய்
கிழக்கு மீளும்
உனக்கு மீட்சி…
அவர்கள் உனைக் கொளுத்தும்
தீ ஒளியிலேனும்
உன் சுயம் காண்
தேர்தல்கள் தோறும்
நிறம் பூசிக்கொண்ட
உன் சின்ன விரலிடம் வெட்கம் கொள்
வாக்களிக்க நீ பிரஜை
வரி செலுத்த நீ பிரஜை
இங்கே வாழமட்டும் நீயார்

எஸ்.நளீம்

அழகு தின்னிப் பறவை

விழி இரண்டும் சிறகடித்துப் பறக்கும்
இரட்டைப் பறவைகளாய்
அழகைக் கண்டதும் பொன்னி வண்டுபோல
அதில் மொய்க்கும்
ஆடு போல அனைத்தையும்மேயும்
புறாக்கள்போல
நட்சத்திரங்களைப் பொறுக்கியுண்டு
நிலாமுட்டியில் பாலருந்தித் திரும்பும்
ஆடுபோல்ஓரிடத்தில்குந்தி ஓய்வாய்இரை மீட்டும்
மீண்டும் இரவு விளக்கின் மங்கிய இருளில்
ஒதுங்கிய மாராப்பில் புகுந்து
கோழியாய்
எங்கனும் சீச்சிப் பொறுக்கித் தின்று
களைப்பில் மயங்கி விழும்.
எஸ்.நளீம் இலங்கை

சூரியன் இறங்கித் தலையில் குந்தி

என் பட்டு நிலா
நானில்லா வானத்தில் காய்கிறது
இரும்பாலான மனவுலக ஜீவிதம் இது
இறுகித் திண்மமாகி
கம்பியாய் நுழைகிறது
சுவாசக் காற்று
காலம் வேகம் கொண்டுரசி தீப்பற்றி
சூரியன் இறுகித் தலையில் குந்தி
மெழுகு வர்த்தியாய் நான்

எஸ். நளீம் - இலங்கை

சவால்

திருத்தித் திருத்தி வரைந்தாலும்
முடிவதில்லை கைகளுக்கு
எதேச்சையாய்
சிதறி வீழ்ந்த மைத்துளியின் அழகை.
எஸ். நளீம் இலங்கை.

ஆயிரத்தோர் இரவில்

பனிப் பெய்த ஓர் இரவும்
அதிகாலைக் குளிர்ப் புல்லும்
சாட்சி சொல்லும்
வாயிருந்தால்
பார்வையில் தீப்பற்றி
இதயத்தைக் கருக்கிய
ஆயிரத்தோர் இரவில்
உன்னையும் இழந்திருந்தேன்
உள்ளுக்குள்
எங்கிலும் புகைகிறது துக்கம்
பிதுக்கி இழுக்க நார்போல
வந்து விடுமா
அன்று என் கண்ணில் ஒட்டிய துயரம்.

எஸ். நளீம் - இலங்கை

தலைக்குள் அணில்

சைக்கிளில் காலூன்றி
முற்றத்தில் நின்று
பாளை வெடித்துச் சிரிக்கிறாயே
யாரும் பார்த்து விட்டால்
கை வீசித்; துரத்து
காக்கை வந்து முட்டையிட்டு
குயில் குஞ்சு பொரிக்க
நீயென்ன பொதுச்சொத்தா
எனக்கு மாமி தந்த பிள்ளை
சீவிப் பேன் நீக்கி
உச்சியில் அள்ளி முடிந்த கேசம்
காற்றுக்குக் கலைந்தாடும்
ஆனால் உன் தலைக்குள் அணில்
பூ நட
வளைத்து நட்ட கற்களே
உன் காலுக்குக் கொலுசாகி
உன் இடுப்பு மடிப்பில் நடந்து
தொப்புள் தோண்டிய வண்டை
கிள்ளியெறி
வாட்ட சாட்டமாய்
வளைந்து நெளியும்
பருவச் சிறுக்கி
வயதுக்கு வந்து
காதில் அணிந்த மணப் பந்தல்;
காற்றுக்காடி உதிர்கிறது
குரும்பட்டி பருத்த மார்பாகி
உன் கக்கத்திலிருந்து
இள நீர் திருகும் என் ஆசை
பன்னாடைக்குள் பதுக்கு
உன் பருவச் செழிப்பை
நீ பால் தரும் தாயாகி
நாங்கள் குழந்தைகளாகி
சீ……வேண்டாம்
நீ தென்னையாகவே இரு
சூச்சூ......
அதோ மட்டையில் கிளி.

எஸ்.நளீம் - இலங்கை

இலை துளிர்த்துக் குயில் கூவும்

வளர்கிறாய் நீ
உன்னில் எனை வரைந்தே
என் வெற்று மார்பில் மயிர் பிடுங்கித் தாப்புக் காட்டு
முழுதாய் எனைக் காட்டும்
நிலைக் கண்ணாடி நீதாண்டி
பிஞ்சுக் கையில் நண்டாகி நரியாகி ஊர்கையிலே
மாதுளை வெடித்துச் சுளை சிதற
கலகலப்பாய் நீ
முன்னிரட்டைப் பல் காட்டி
வெள்ளைமுயல் துள்ளி
அணில்குஞ்சு ஊர்ந்த தென்னில்
மனம் சப்பாணிக் கொட்டும்
உன்னழகை எதில் காண்பேன்
கோடான கோடி அர்ததம் பொதிந்த
கவியொழுகும் கனிவு மொழி
ஒற்றைச்சொல்லில் உம்பா சொல்வாய்
உயிரை உருக்கும் உன் மொழியில்
செல்லங் கொஞ்சும் என்னசைவால்
செழித்தோங்கும் செவ்வருத்தை
மனம் நிறையப் பூக்க வைத்தாய்
தொட்டில் வைரம்
கரைசலாய் உயிரைக் கரைத்து
உன் காலில் தெளித்திருக்கேன்
வளர்க மகளே
என்றும் இலை துளிர்த்துக் குயில் கூவும்
நமக்குள்ளே!

தவளை கத்தும் மழை

வெள்ளமாய்
பொங்கிப் பிரவாகித்து அதன்பாட்டில்
கோடையின்றிக் கொட்டும் மழை
மூழ்குவோர் மூழ்க
நீந்துவோர் நீந்த
கரைசேர்க்க யாருண்டு
முகில் குவிந்த பவ்வல்
வான்சிவந்து இடி
தவளை கத்தி மழைஓயா
நீரை ஏவி விட்ட பூமி
முகிலாய் குவித்தவானம்
யார் யார்
ஊன்றுகோலற்ற கிழவன் வானம்
தள்ளாடும் பூமிக்கிழவி தகராறா?
புரிந்துணர்வு எங்குண்டு
சீலைப்பேன் புளுத்து
உடலெல்லாம் ஊரும் அவஸ்த்தை
சிந்தனைனயில் சீழ் கட்டி
தெறிக்கும் வலி
பழம்புண் ஆறா
அனைத்துக்கும் வெயில் வேண்டும்.

தடுப்பு முகாமில்

செடியில் பூக்களும் இல்லை
சிட்டுகளும் வருவதில்லை
கொத்துக்கொத்தாய் உதிர்ந்தபின்

காதல்

பட்ட மரத்தில்
ஊரும் கடியான்கள்
அதனைப் பிரிந்த உயிர்

பிறழ்வு

துப்பாக்கி மனிதர்களின்
காலடி ஓசைக்கு நாய்கள் குரைத்த
ஒரு
இருண்மை இரவின் பின்தான்
ஊமையாகிப் போனான்
வானம் முட்ட
உரிமையைப் பறைந்த அவன்

இன்னுமொரு தேசியகீதம்

கொத்துண்டு

குருதி சிந்தி

காக்கை கூண்டில்

குயில்க் குஞ்சாய் நாம் வளர்ந்தோம்

செடியில் விடுவித்து

ஆடி அசைந்துவிழும்

மலர் போல

எம் விடுதலையை வடிவமைப்போம்

விழுந்தாலும்

வேரூன்றி

விருட்சமாய் உயிர்த்தெழுவோம்

augest2005

இருக்குக் கதிரிலிட்ட மழை முட்டை

ஊர் தூங்கும்
கரு இரவின் பிற்பாதிக்
குளிரிலும் மனவெம்மை
அயலெல்லாம் துப்பாக்கியேந்திப் பிரசன்னம்
குருதிப் புனலெலாம் கிளி கவிந்து
திருடனின் அந்தப்புரத்தில்
தனித்துத் தவித்திட்ட ஜீவிதம்
நத்தைகள் ஊரும் அகநிலத்தில்
எதை விதைப்பேன்
குஞ்சு பொரித்துப் பறக்கா
இருக்குக் கதிரிலிட்ட மழை முட்டை
நாக பாம்பாட்டம் கொத்திக் குடிக்கும்
சூரிய கிரணக் கீற்று
பின் தொடரும் மரண பயக் காலமதாய்
நாள் நீளும்
அருகே கண்ணுறங்கும்
நிலா குஞ்சின் முகம் பார்த்து
ஆகாய விழி பிதுங்கி ஒரு சொட்டுச் சொட்டாதா
அது வீழ்ந்தால்
மனதில் சிர்ரென்று நீர் கருகும்
மடித்த கையில் கண் வளரும்
மனையாளின் தலை நீவி
உயிர் சிலிர்ப்பி முத்தமிட
உதவாத இரவாச்சு
மூளைக்குள் நசிபட்டு
வெட்டுக்கிளி உதைக்கும் உயிர் வெளியில்
நரம்புளகி நலிவுற்ற
மனதெழுப்பிக் கவிபாட முடியா
போர் முனைப் படையணியாய்
மண் கிழித்து வெளிப்பட்டு
விரைந்த்தோடி மடியும் ஈசலதா மனித வாழ்வும்

septempar2006

ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம் நீரில்

எதேர்ச்சையாய் குனிந்தேன்
நட்சத்திரச் சிதறல்களோடு
நிலாவே என் தலைக்கு
ஒளி வட்டமான அதிசயத்தில்
மகிழ்ந்தேன்
கால் தடுக்கி கல்விழ
நொறுங்கிச் சிதறிய
நிலவும் நானும்
மீளவும்
ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம்
அதே நீரில் .......

திடு திடுத்த மழை இரவின் காலை

தவத்தில் கண்டெடுத்த வார்த்தைகளடுக்கி
ஒரு அழகுக் கலைஞன்
பூமியில் இருந்தெட்டி
அகலக் கால் பதித்தான் வானத்தில்
பச்சை கொடிகள் சுற்றிப் படர்ந்து
வானம் வரைக்கும் வளர்ந்தன பசுமை
தடையின்றி
இப்போது வானத்தில்
பூமி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது
வானம் ஒரு பட்டம் போல் பறக்க
ஆகாயம் கரைந்து
பூமியில் இறங்கும்
ஒரு திடு திடுத்த மழை இரவில்
பூமி தரிசனம் நிகழ்ந்திருந்தது
கொடிகளைப் பற்றியபடி
இறங்கியிருந்தான்
ஊர் செழித்திருந்தது
காலையில் கண் விழித்தால்
ஊர் முழுதும் அவன் காலடிகள்

பல்லிகள் இல்லாத சுவரில் மேயும்
வண்ணத்துப் பூச்சிகள்

வெளியில் முகம் காட்டி
செடிகள் படர்ந்தன
பச்சிலைப் பாம்பின் உயிர்ப்புடன்
காற்றிறுகிய சதுர அறைக்குள் என்ன இருந்தன
அந்த கதவு ஜன்னலின் துவார வழியால்
கனிவு கசிந்தது
இப்போ
வெளிச் சுவர்களெல்லாம்
கொடிகளை விளைத்தது
கொடிகளெல்லாம் பூக்களை விதைத்தது
பூக்களெல்லாம்
வண்ணத்துப் பூச்சிகளைப் பூத்தது

பல்லிகள் இல்லாத சுவரில் மோதி மோதி

மலர்களைப் புணர்ந்து காற்று மணந்தது
தட்டத் தட்டத் திறக்காத அறை திறந்தது
உள்ளே
பேனா ஊன்றிய தாளுடன்
ஒரு கவிதை இருந்தது
நம் சுதந்திரத்தைப் பாடியபடி
(2009)

அறைக்கு வந்த வண்ணாத்தி

இள வயதுப் பழக்கம் உனைக்கண்டேன்
வயது சுருங்கி
ஆறு வயதில் நான் இப்போ
அழைத்துச் செல்லவா எனைத் தேடி நீ வந்தாய்
எண்பதில் நாம் வாழ்ந்த காடு எங்கிலும் வீடு
உன் பிறப்பும் இருப்பும் தவரைப் பற்றை
அல்லது அது விருட்சம்
உங்களின் உலகம்
பூக்களில் பூவாய் பூத்திருப்பாய்
நான் கிள்ளிப் பிடிக்க நீ பறப்பாய்
கிளை முறித்து உன்னை அடிப்பேன்
வாலிலே நூல் முடிந்து பறக்க வைப்பேன்
ஈர மண்ணில் கூடு கட்டி
அடைத்து வைப்பேன் ஐயோ
நீ காந்திய வாரிசு
அகிம்சையின் அமைவிடம்
வெஞ்சினம் உனக்கு இல்லை திருப்பித் தாக்க
குத்தித் தாக்க கொடுக்குமில்லை
நீ கார்த்திகையில் புழுவானாய்
மார்கழியில் பூவானாய் எப்படி
பின்
பக்தி முத்தி வர்ணம் கலைத்து வேள்ளையானாய்
ஒரு நாள் ஒன்றுகூடி
ஊர் வலமாய் பறந்தீரே
வண்ணாத்தி வண்ணாத்தி
நானும் குந்த இடம் தாயேன் உன் முதுகில்
ஹஜ்ஜா, உம்ராவா
கதிர்காம யாத்திரையா
வண்ணாத்தி வண்ணாத்தி
மீண்டும் மீண்டும் வந்து போயேன் என்னறைக்கு
பால்ய காலப் பசுமையை
என்னிடம் பகிர்ந்து செல்லேன்

அலகு தீட்டி சுள்ளி முறித்து

காட்டில் வாழ்ந்த பழக்கமில்லை
காக்கை என்று கழித்தாயோ
முற்றம் வந்து குறிசொல்லி
ஒட்டி வாழ்ந்த உறவுக்காரன்
மரக்கிளையில் அலகு தீட்டி
சுள்ளி முறித்துப் பறக்கும்
ஒரு காக்கையின் கனவுமில்லா அற்பன் நீ
நான் என்ன குறைந்த்தவனா
உற்றுப் பார்க்கும் கண்கண்டு
கூடு காத்து குழந்தை காத்து
போராடி வாழ்பவன்தான்
புயல் காற்றில் பேயாடி
பாதகன் நீ பிய்த்தெறிந்த கூட்டுக் குடும்பம்
வீதியிலே வெட்டையிலே
புத்தளத்துப் புழுதியிலே
அகதியென அரவணைக்க யாருமில்லை
கொவ்வைப் பழ வாய் விரித்து
உம்மா என்னும் என் குஞ்சு பொன் குஞ்சு
காற்றாடி களைப்படையும்
களைபடையா இறக்கையாலே
சுழன்றாடி காத்திருக்கேன்
மிருகம் நீ
உன் நெஞ்சில் காதலில்லை கவிதை இல்லை
வாழ்வோரை வாழவிட
ஈவு இரக்கமில்லை
உன்னையும் கொல்லுமது
ஒரு போதும் துப்பாக்கி துணையாகா

( விபவி முதல் பரிசு -2006)